Schulden zijn inherent aan de manier van organiseren in onze maatschappij waarbij menselijke relaties steeds vaker in financiële termen worden gedefinieerd. Een verhaal uit de praktijk van de schuldhulpverlening laat zien hoe het mogelijk is dat er van de 1,4 miljoen mensen met risicovolle of problematische schulden er maar 193.000 mensen bekend zijn bij de officiële schuldhulpverlening.
De besproken casus, het verhaal van Peter en Marjan, laat zien dat mensen te maken kunnen krijgen met gebeurtenissen in hun leven waar ze weinig aan kunnen doen: een ongeluk, faillissement van een werkgever, liefde, familie, gezondheid. Degenen zonder vast inkomen vallen buiten veel regelingen.
De casus laat ook zien dat schulden niet alleen maar ‘eigen schuld’ zijn, en dat mensen wel degelijk hun best doen om zelfredzaam te zijn. Verder blijkt eruit dat overheidsinstanties, zoals de Belastingdienst, enerzijds bijdragen aan de problematiek, en anderzijds weinig aan hulp kunnen bieden.
Door de manier waarop de overheid organiseert; met toeslagen die pas na twee jaar worden vastgesteld, eigen risico wat na een jaar nog mag worden geclaimd, ontstaan schulden. Zeker bij mensen die al elke maand de eindjes aan elkaar moeten knopen.
De realiteit van de schuldenproblematiek is dat mensen door een geautomatiseerd systeem tot schuldenaar worden gemaakt. De schulden zijn inherent aan de manier van organiseren in onze maatschappij waarbij menselijke relaties steeds vaker in financiële termen worden gedefinieerd.
Moeten we dan niets doen? Is schuldhulpverlening dweilen met de kraan open? Integendeel, we moeten alles doen om mensen met schuldenproblematiek te ondersteunen. Want de stress en het verdriet, verloren levensgeluk én de hindernis in het leven, vooral voor kinderen, die door schulden ontstaan, moeten waar mogelijk verlicht worden. Elk luisterend oor kan daarbij helpen. Maar ondertussen moeten we ook over de fundamentele oorzaken nadenken. Het financialiseren van de relaties tussen mensen, en tussen overheid en burger is een bron van veel ellende in onze samenleving.
Lees het complete artikel op de website van sociale vraagstukken:
