Ook ik ontving de mail waarin het vertrek van Mariëtte werd aangekondigd en ik voel me geroepen om iets over mijn kennismaking met “het Straatpastoraat” te delen. Inmiddels zo’n 15 jaar geleden kwam ik op straat terecht. Ik had een redelijke opleiding en altijd een redelijk goed inkomen als medewerker bij sociale diensten. Echter vanaf zeer jonge leeftijd dronk ik veel en ik gebruikte ook al vanaf mijn puberteit harddrugs en dit leidde er uiteindelijk toe dat ik op straat terecht kwam.
Iemand die ik op straat had leren kennen en die al jaren in het daklozencircuit vertoefde stelde me aan Mariëtte Brekelmans voor. Ze nodigde me uit om op vrijdagmiddag eens een keer langs te komen.
Ik had in die tijd een zeer grote aversie naar alles en iedereen wat maar enigszins met christendom en kerk te maken had. Dus vooralsnog geen kerkbezoek!
Mariëtte kwam ik daarna geregeld tegen. Met de simpele vraag: Hoe gaaat het met jouuuuw? waarbij ik me elke keer weer irriteerde aan de oplopende toon in die vraag. Zeikwijf dacht ik, want ik vertrouwde niemand, geen hulpverlener (zitten gewoon lekker poen aan je te verdienen, gaan lekker naar een warm huis elke dag en twee keer per jaar op vakantie).
Er zijn van die momenten dat je er doorheen zit en dat je het opgeeft, dat je het geloof in een beter leven kwijt bent. Mariëtte zag mij en sprak me zoals ze inmiddels misschien wel twee honderd keer gedaan had aan met: hoe gaat het met jouuuuw?
En die dag nam ze geen genoegen met mijn standaardantwoord: prima hoor!
Kordaat zei ze: kom Frank! We lopen samen een stukje op.
Voor het eerst in mijn daklozenbestaan had ik weer eens een echt menselijk gesprek. Mijn frustraties uit het daklozenleven en het leven in het algemeen liet ik de vrije loop. De gevoelens die ik heel mijn daklozenbestaan uitgeschakeld had namen de overhand weer. Ook al voelde ik me dieptriest en ongelukkig: ik voelde! Mariëtte wist mij een spiegel voor te houden en daarin in zag ik iemand die ik al heeeel lang niet meer gezien had.
Hoe vreemd het ook klinkt, door het gesprek met Mariëtte kwam eindelijk mijn humaniteit weer boven. Ik ging weer actiever denken over toekomst en verwachtingen.
Graag wil ik Mariëtte dan ook bedanken voor haar interesse en geduld met mensen. Na dit gesprek met Mariëtte was er iets bij mij veranderd. Langzaam aan begon ik me weer met het leven te bemoeien. Via vrijwilligerswerk bij De Achterban en me inzetten voor de doelgroep daklozen waarvan ik deel uit maakte vond ik weer mijn interesse in mensen terug en heb ik me terug kunnen vechten.
Inmiddels gaat het naar omstandigheden goed. Extra scholing gehad, ik woon al weer enkele jaren onder een echt dak en ik heb op dit momenteel ook weer een baan. En ik vraag me af of het er allemaal ook zo uitgezien zou hebben als er geen mensen zoals Mariëtte op straat rondlopen.
Frank van der Schee
