Ik ben 10 jaar geleden dakloos geworden door dat mijn relatie stuk liep. Dat was al een keer eerder gebeurd dat ik weg moest omdat het huis op naam stond van mijn vriendin. Maar ja, al snel werd ik weer verliefd en ging weer samen wonen.

Blijkbaar had ik de eerste keer niks geleerd . Tja, als de relatie over is en je bent niet de huurder dan kan je vertrekken. Ze vond het goed dat ik de spullen die van mij waren liet opslaan, mocht ik over enige tijd weer een kamer of huis kunnen huren. Op Financieel gebied waren er geen problemen. Na vele jaren te hebben gewerkt was ik eerder al afgekeurd wegens rugklachten klachten.

In een weekend tas nam ik een paar stukken kleding, douchefris en scheerspullen mee en de rest zou ik later komen ophalen. Na nog wat goede adviezen van mijn ex trok ik de voordeur achter me dicht. Alweer een hoofdstuk afgesloten en daar sta je dan als 42 jarige dakloze die nu moet gaan kijken waar hij de nacht kan doorbrengen.

Het werd geen hotel,tenminste in eerste instantie niet,ik moest eerst zien uit te komen met mijn geld. Dichtbij mijn vorige woning is een park waar banken staan tussen struiken en bomen. Ik besloot om daar dan maar mijn eerste nacht door te brengen. Nadat ik eerst een paar boodschappen had gehaald besloot ik om naar het park te gaan om te lunchen. Zo kon ik inschatten of deze plek druk bezocht werd. Dat bleek niet het geval te zijn; er kwamen maar een paar mensen langs die hun hond uitlieten. Dan zal het later op de avond of nacht hier rustig zijn. Mijn besluit stond vast…dit word mijn slaapplek!
De eerste week is het wennen en werd ik vaak wakker. Ik kon op de bank liggen en omdat het nog zomer was had ik geen deken nodig. Meestal ging ik er pas tegen middernacht zitten en dan zette ik de wekker op half zes want ik wilde niet dat als er al vroeg mensen langs zouden lopen,zij mij hier zouden zien liggen en de politie zouden bellen. Wat mij wel is opgevallen, is dat mensen die hun hond uitlaten wel naar je kijken en gedag zeggen, maar geen praatje met je maken. Terwijl ze toch regelmatig langs lopen. In de jaren daarna is het mij duidelijk geworden dat mensen je scheef aankijken als ze enig vermoeden hebben dat je een soort zwervend bestaan lijdt.

Met instanties wil ik niets te maken hebben want uiteindelijk sturen ze je van het kastje naar de muur. Ze willen weten of je een psychisch probleem hebt,of drugs gebruikt, want dan kan je opgenomen worden. Bij woningcorporaties moet je toch redelijk lang ingeschreven staan wil je in aanmerking komen voor een huis. Een kamer huren is dan een optie maar wegens de hoge borg zien mensen daar vanaf, dat kunnen dat niet betalen. Inmiddels heb ik veel daklozen bij de soepbus ontmoet waar van sommige een dakloze uitkering hebben. Die kunnen dat ook niet betalen. Ze gaan soms slapen bij de nachtopvang van de Kessler. Ik wilde dat uit proberen want binnenkort wordt het kouder. Ik moest me melden bij de slaapplaats om drie uur s’middags. Er stond al een rij voor de deur te wachten. Wat ik vervelend vond was dat je al je spullen moest afgeven. Na de warme maaltijd kon je tv kijken. Iedereen het zelfde nachthemd aan en slapen. De lucht in de slaapzaal was verre van prettig want daklozen hebben dagen achter elkaar hun schoenen aan en zeker als ze buiten slapen dan begrijp je wel waarom het daar stonk.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt. Daarna douchen en ontbijten. Binnenblijven mocht niet, dus dan sta je om acht uur weer buiten. De meeste mensen vertrekken dan naar het Leger Des Heils waar ze tot tien uur s ’avonds kunnen blijven. Ook daar kun je douchen en je kleding laten wassen. De meeste mensen die daar gebruik van maken zijn dakloos. Ik kreeg een rood kaartje aangereikt door een van medewerkers waarop een nummer stond. Op vertoon van dit kaartje kon ik gebruik maken van deze dagopvang.

Als het november wordt gaat de natuur aan het winteren. Ik ben inmiddels zeven maanden dakloos en heb voorlopig geen vooruitzicht op een woning. Als mijn uitkering wordt gestort kan ik een paar nachten slapen in een hotel. Dat is duur, maar je komt weer even aan rust en slapen toe. Mensen denken vaak dat je als dakloze het maar goed hebt. Alles word er voor je geregeld, uitkering, woning en nog geld toe. Als ik mensen zo hoorde praten dan ging ik met ze in discussie. Ik liet ze inzien dat je in sommige gevallen er niet voor kiest om dakloos te worden en dat het straatleven een hard bestaan is.

Tot mijn schrik werden er bomen opgeruimd in het park en daarbij ook de banken. Wat nu? Ik heb nog twee nachten doorgebracht op een afgezaagde boomstam. Tijdens een vroege wandeling naar het centraal station zag ik zo’n ECO toilet staan, bij een opgebroken straat. Nieuwsgierig geworden liep ik er heen en zag dat de deur niet op slot was. Zou ik daar vannacht gebruik van kunnen maken? Dat heb ik gedaan en het hielp tegen de ergste kou. Ik kon ook mijn plas kwijt en dat scheelde weer geld. Nu moest ik gaan kijken waar nog meer van dergelijke toiletten staan, mocht deze weggehaald worden…

Inmiddels woon ik al weer enige tijd bij vrienden en wacht op een huis. Ik wilde meewerken aan een verhaal over het dakloos zijn. Nu moet ik constateren dat er uiteindelijk na al die jaren niet veel veranderd is en het word alleen maar slechter door de economische crisis, waardoor nu ook veel gezinnen op straat komen te staan omdat ze de huur niet meer kunnen betalen.
Het is nu tien jaar later.

Inmiddels heb ik een woning via een van de woningbouwvereniging aangeboden gekregen. Maar, laten we ook niet de zwerfjongeren vergeten, die lang moeten wachten op een woning die ook nog betaalbaar is.