Het gezicht van de daklozen in Den Haag: Erik Faizel Moerli

Verhalen uit de permanente winteropvang

Na jaren van strijd is het in Den Haag eindelijk voor elkaar. We hebben sinds 4 november 2021 een permanente winteropvang voor iedereen! Een fijne plek waar de mensen vierentwintig uur per dag mogen verblijven gedurende de komende maanden. Wie zijn de mensen eigenlijk die op straat moeten overleven en alleen de opvang in kunnen bij vorst? Wat is hun achtergrond? Wat is hun verhaal? Hoe is het zo gekomen dat zij in deze noodsituatie zitten?

De komende weken gaan we jullie voorstellen aan een aantal van deze mensen.
Wij spraken met: Erik Faizel Moerli, Geboren 27 Mei 1972.

Achtergrond

Faizel is geboren in Suriname. Hij heeft een hele goede jeugd gehad. Hij is bij zijn oma en opa opgegroeid. In 1979, op zijn zevende jaar is hij samen met zijn opa en oma naar Nederland gekomen. De reden dat ze naar Nederland kwamen is omdat zij hier een beter leven voor ogen hadden. Zijn hele familie was in de jaren daarvoor al naar Nederland afgereisd.

Een leven opbouwen in Nederland

In eerste instantie ben ik bij mijn familie in Amsterdam gaan wonen. Hier ging ik ook naar de basisschool. Via een omweg zijn we uiteindelijk in Den Haag gaan wonen. Ik was toen een jaar of veertien denk ik. Hier in Den Haag ben ik naar een middelbare school geweest maar die heb ik niet afgemaakt. Op mijn zestiende besloot ik met school te stoppen. Ik had er geen zin meer in en wilde liever centjes gaan verdienen. Ik heb heel veel verschillende baantjes gehad. Zo heb ik gewerkt op de bloemenveiling en als stratenmaker. Ook heb ik bij Shell en BiZa gewerkt in de technische dienst. Al die tijd woonde ik nog steeds bij mijn opa en oma.

Hobby’s en meer

Ik had leuke hobby’s in mijn jongere jaren. Ik zwom en voetbalde graag. Je zal het niet geloven maar ik was best goed! Ik had ook een leuke vriendin. Samen naar de bios en uit eten, je kent het wel, een normaal leven.

Helaas zat ik soms toch niet zo lekker in mijn vel. Ik miste iets maar wist niet precies wat. Ik ben toen langzaamaan begonnen met drinken en blowen. Daardoor was ik minder met mijn sportieve hobby’s bezig en die kwamen langzaam maar zeker op een laag pitje te staan. Niet heel veel later gebruikte ik voor het eerst in mijn leven hard drugs, ik was gelijk verkocht… Dit was het begin van een hardnekkige verslaving.

Verslaafd geraakt

Eind jaren 90 kwam ik een vriend van me tegen die coke zat te basen. Ik wilde dat ook wel een keertje proberen…..
Eén keertje….. Maar ik vond dat spul zo lekker, het bekende verhaal met crack. Het duurde dan ook niet heel lang voordat ik voor gaas ging en elke dag ben gaan gebruiken. Dit spul heeft mij uiteindelijk volledig gesloopt. De hele dag was ik bezig met vaak foute dingen om aan mijn balletjes te komen.

Ik heb al die tijd bij mijn opa en oma gewoond. Ze wisten wel dat ik eens wat blowde of een biertje dronk, maar van de base coke wisten zij niets. Dit gebeurde buiten of bij foute vrienden. Langzaamaan kwam ik ook steeds vaker met politie en justitie in aanraking. Voor kleine vergrijpen. Vaak stal ik spullen om te kunnen verkopen om mijn verslaving te kunnen onderhouden.

Mijn opa en oma zijn beiden overleden. Inmiddels alweer negen en dertien jaar geleden. Na hun overlijden werd het huis op mijn naam gezet. Dat was het begin van het einde kun je wel stellen. Nu ik het huis voor mezelf had kreeg mijn verslaving ook vrij spel want ik kon nu lekker gewoon thuis gebruiken. Op een gegeven moment ben ik ook heroïne gaan gebruiken. Dit was een stuk goedkoper en werkte bovendien ook veel langer. De situatie thuis verslechterde snel nu ik er daar alleen voor stond. Ik betaalde mijn rekeningen niet meer en de problemen stapelden zich op.

Dakloos geworden

Uiteindelijk is de boel geklapt en ben ik mijn huis kwijtgeraakt. Het is nu ongeveer acht jaar geleden dat ik voor het eerst in mijn leven dakloos ben geworden. Na een korte periode van buiten slapen heb ik een plek gekregen bij Domus van het Leger de Heils in de Wagenstraat. Dit is een “natte” opvang, wat eigenlijk inhoud dat deze speciaal voor gebruikers is. Mijn verslaving was er niet minder op geworden zoals je begrijpt. Helaas ben ik na achttien maanden in Domus gewoond te hebben vast komen te zitten voor een opstapeling van kleine vergrijpen. Toen was ik bij Domus mijn plek kwijt.

Lees verder onder de foto.

Verblijfsvergunning kwijtgeraakt en stateloos geraakt

Terwijl ik vast zat had de IND een beschikking gestuurd naar Domus. Ik had hierop moeten reageren maar ik heb er niets van in de gevangenis gehoord. Toen ik vrijkwam en me moest melden bij de IND was het al te laat en hadden ze mijn verblijfsdocument ingenomen. Sindsdien ben ik stateloos en heb ik nergens meer recht op. Ben al een hele tijd aan het vechten om mijn papieren terug te krijgen maar zonder resultaat helaas.

Ik zeg eerlijk, voor het allergrootste gedeelte ligt dit aan mijzelf. Ik ben zelf verslaafd geraakt, niet alles hierin is een keuze maar het is zeker niet de schuld van een ander. Maar ik heb geen moord gepleegd. Ik heb alleen maar gestolen om mijn verslaving te bekostigen. Ik begrijp nog steeds niet dat ik door de IND stateloos ben gemaakt.

Het leven op straat

Sindsdien leef ik op straat. Ik heb zo hier en daar mijn plekjes. Liefst in de verschillende parkeergarages, hier lig je je uit de wind en heb je in sommige gevallen ook wat warmte. Maar ook parkjes, portiekjes of gewoon op een bankje ergens. Heb overal wel buiten geslapen, altijd rondom het centrum. Overdag mag ik gelukkig naar binnen bij de dagopvang van het Leger de Heils. Hier maken ze een uitzondering voor mij aangezien ik geen recht meer heb op nacht of dagopvang.

Afkicken

Tot nu toe heb ik vier echte pogingen gedaan om af te kicken. Het is me helaas nooit echt gelukt. Niet heel lang geleden heb ik het weer een keer geprobeerd. Ik mocht dit keer tien weken op de detox van de Brijder blijven. Jij (Jeroen Melchior, cliëntondersteuner Straat Consulaat) hebt me als één van de weinigen bezocht. Ik voelde me de laatste keer echt zo goed, na tien weken niet gebruiken knapte ik weer helemaal op. Helaas was er toen ik ontslag kreeg op de Detox niets geregeld. Ik had geen plek waar ik naartoe kon. Diezelfde avond ben ik na lang wikken en wegen naar mijn plekje in de torengarage gegaan en helaas diezelfde nacht ook weer begonnen met heroïne, uit pure ellende.

Het Lozerhof

Vorig jaar heb ik ook hier in het Lozerhof gezeten tijdens de corona opvang. Wat wel grappig was….. wist je dat we toen de koning hier op bezoek hebben gehad? Koning Willem Alexander heb ik mijn verhaal mogen vertellen, dit was een bijzondere ontmoeting. Hij kon helaas niets voor mij doen, en dat speet hem heel erg. Maar de beste man vertelde me dat hij geen invloed heeft op dit soort zaken.

Het Lozerhof betekent heel veel voor mij. Buiten ga ik kapot. Hier kan ik het een beetje volhouden. Ik ben jullie en alle anderen die dit mogelijk hebben gemaakt zo dankbaar. Recht uit mijn hart voel ik heel veel liefde voor jullie. Ik zou willen dat ik altijd in de opvang kan blijven dan zou ik het gevecht met mijn verslaving weer aangaan. Nu is het heel moeilijk omdat ik weet dat ik over iets meer dan drie maanden weer op het beton lig in mijn Shelterbag in de garage.

Foto:  Eveline van Egdom