In het afgelopen jaar ben ik door mijn werk – onder andere onderzoek naar het ervaringswerk in het sociale domein – een aantal mensen met forse schulden tegengekomen die nu als ervaringswerkers hun stinkende best doen om een betere balans tot stand te brengen tussen de leefwereld van mensen met schulden en de systeemwereld van de schuldhulpverlening.
Niet zelden leidt de overmacht van de systeemwereld tot fricties en krijgt men niet wat men nodig heeft, en wat men wel krijgt heeft men niet nodig. Tot de theorie van Habermas over de begrippen systeem- en leefwereld hoort de notie dat de systeemwereld rust op een instrumentele rationaliteit en de leefwereld op een communicatie-rationaliteit. Om het evenwicht te herstellen pleit Habermas voor meer zeggenschap van de leefwereld over wat er nodig, waar en geldig is. De vraag is echter: wat gebeurt er eigenlijk in de leefwereld van mensen met schulden? Wat zijn hun ervaringen die hun leefwereld stempelen?
Lees het complete artikel op de website van sociale vraagstukken:
