Verslaafd en ongewassen op een bankje in het park; een stereotype dakloze is makkelijk uit te tekenen. Maar heel vaak klopt dat beeld niet. Dakloos zijn, zie je niet. In deze serie komen jonge ervaringsdeskundigen zelf aan het woord. Deel 3: Fatima.
Toen ik een dakloze werd, wist ik: dit is het. Niet meer, niet minder. Ik wist wie er bij me was en wie niet.” Fatima (22) woonde al een tijd in een jeugdzorginstelling. “Maar ik was achttien en ik moest weg. Ze wilden dat ik naar mijn moeder ging.” Dit terwijl de relatie tussen Fatima en haar moeder net herstellende was. “Er was een reden dat ik niet bij haar woonde.” Toch ging ze terug.
“Na een maand of twee ben ik weer weggegaan. Het ging niet. Omdat ik wanhopig was, heb ik toen een veel te duur huis genomen. Ik studeerde en ik kreeg 700 euro per maand binnen. Maar mijn huur was al 500 euro. Daar komt dan nog de zorgverzekering bij. Daardoor ben ik op straat beland.”
Lees het complete artikel via de onderstaande link:
