Utrecht – Hoe het is om dak- of thuisloos te zijn? En hoe wordt er dan naar je gekeken? Daar gaat de voorstelling Straatslim over. Enkele van de spelers zijn nog steeds thuisloos, anderen hebben inmiddels een dak gevonden. Maar alle mannen in Straatslim zijn ervaringsdeskundige. Een van hen is Eduard Bosman: “Waar ik vooral tegenaan liep toen ik op straat woonde, waren de stigma’s die mensen over je hebben. Van: je zult wel drugs gebruiken, het is je eigen schuld, je hoeft niet dakloos te zijn. En dat ze naar je keken alsof je een hoop stront was. Terwijl ik ook gewoon een mens ben.”

Als baby van 10 maanden ging de moeder van Eduard weg en liet hem en zijn broertjes achter. Hij ging toen bij zijn opa en oma worden. Vijf jaar later konden zij niet meer voor hem zorgen en moest hij naar zijn oom en tante. Zijn broertjes moesten ergens anders heen.

De eerste keer dat Eduard dakloos werd was toen hij 17 jaar is. Hij was toen al 36 keer verhuisd. “Ik had ruzie met mijn vader en mijn stiefmoeder nadat ik vijf jaar lang veel problemen gehad heb. Toen ben ik op de hoek van de straat gaan liggen. Dat was confronterend, omdat je weet dat je alleen bent en dat iedereen zijn handen van je af trekt. En dat je nog best jong bent en heel snel af kunt glijden. Het is dat ik ruggengraat heb, heel veel mensen die ik toen heb leren kennen zitten nu zwaar aan de harddrugs.”

Lees het complete artikel op de website van RTVUtrecht:

Ex-daklozen vertellen hun verhaal in theaterstuk Straatslim: 'Ben ook gewoon mens'

Lees verder

Foto’s opening expositie ‘Mensen zoals jij en ik’ 3 maart 2020 in het atrium van het stadhuis. Deze expositie sluit mooi aan bij de gedachte van dit toneelstuk waarin wordt gesteld dat dakloze mensen, Mensen zijn!