Willen we de dakloze medisch goed verzorgen, dan moeten we ons niet vergissen in zijn ogenschijnlijke gelatenheid en vooral alledaagse gesprekken blijven voeren. We mogen de dakloze pas loslaten als de mens helemaal is verdwenen.
Wanneer mensen ziek worden, doen ze er gewoonlijk alles aan om beter te worden en als dit niet lukt willen ze waardig sterven. Bij daklozen is dit dikwijls anders; ze zijn gehard door de straat, verdoven zich met alcohol en drugs en merken pas hoe ze ziek zijn als ze die middelen niet langer gebruiken. Vaak is het voor goede begeleiding bij het levenseinde dan al te laat, omdat het zieke lichaam het vrij snel opgeeft. Dat maakt hun dood even onvoorspelbaar als hun leven.
Lees het complete artikel op de website van Sociale Vraagstukken:
