Wanneer Fred in het najaar van 2021 bij de winteropvang in Den Haag naar binnen loopt, realiseert hij zich dat zijn 40-jarige loopbaan als verpleegkundige precies in dat gebouw is begonnen: de plek waar hij als twintiger zijn eerste stage liep. Dat hij daar nu weer binnenloopt, niet als verpleegkundige, maar als een dakloze man vindt hij „walgelijk en verschrikkelijk”.
Zijn partner is vijf jaar daarvoor onverwachts in de slaap overleden. Fred (72, omwille van zijn privacy wordt zijn achternaam niet vermeld) is er kapot van. Hij moet er niet aan denken dat hij ooit nog een ander persoon in zijn leven toelaat. Toch ontmoet hij na twee jaar een nieuwe partner, die zich al snel over zijn administratie ontfermt. Daar denkt Fred niet zo veel bij, zijn overleden partner deed dat immers ook.
Op een dag staat de deurwaarder op de stoep. „Mag ik uw sleutels?” Fred moet onmiddellijk zijn huis uit, hij zou een maandenlange huurachterstand hebben opgebouwd. Zelf zegt hij dat hij „nooit een brief” heeft gezien. Niet gek, zijn post wordt al tijden door zijn nieuwe partner geopend. Die zou hebben geprofiteerd van Freds financiën.
Lees het complete artikel op de website van het NRC:
Op een bankje slapen, en toch niet als dakloos geteld
Let op! Dit is een artikel achter een betaalmuur en gaat af van uw gratis artikelen bij het NRC.
Foto door Eveline van Egdom in het kader van het tot stand brengen van nieuwe beeldvorming over hedendaagse dakloze mensen in Den Haag en daarbuiten.
