Als straatarts zie je maatschappelijke ontwikkelingen voor je neus gebeuren. Bijvoorbeeld in Rotterdam, waar ruim tweehonderd arbeidsmigranten uit de Europese Unie op straat leven. Als we zo graag willen dat deze mensen onze economie draaiende houden, waarom bieden we ze dan geen goed vangnet als het misgaat?

Op een verlaten industrieterrein, voorbij de Rotterdamse luchthaven, zoek ik naar drie barakken omgeven door hoge hekken met stalen punten: de winteropvang, een plek waar dakloze mensen ’s winters mogen slapen – als het koud genoeg is.

Als ik het al lastig kan vinden, dan lukt het mijn patiënten waarschijnlijk nog minder, bedenk ik terwijl ik uit het raam van mijn auto over lege, zwarte vlaktes tuur. Er zijn busjes ingezet om mensen vanuit een plek in Rotterdam-Noord naar de opvang te vervoeren, maar hoe bereikt deze shuttle service zwervende mensen? Hoe weten zij überhaupt wanneer de gemeente besluit dat het koud genoeg is de opvang open te stellen? Het is niet alsof de wethouder een WhatsApp-service aanbiedt aan mijn patiënten – als die al een telefoon hebben.

Lees het complete artikel op de website van de correspondent:

Welkom in de winteropvang, waar je ziet wat er gebeurt als Nederland je de rug toekeert

Lees verder

Bij de foto: Voormalige opvanglocatie in Den Haag van Schroeder in de Zilverstraat in Den Haag welke nu niet meer in gebruik is. Dit ter illustratie.