Verhalen uit de permanente winter opvang
Na jaren van strijd is het in Den Haag eindelijk voor elkaar. We hebben sinds 4 November 2021 een permanente winteropvang voor iedereen! Een fijne plek waar de mensen 24u per dag mogen verblijven gedurende de komende maanden. Wie zijn de mensen eigenlijk die op straat moeten overleven en alleen de opvang in kunnen bij vorst? Wat is hun achtergrond? Wat is hun verhaal? Hoe is het zo gekomen dat zij in deze noodsituatie zitten?
De komende weken gaan we jullie voorstellen aan een aantal van deze mensen.
Wij spraken met: El Morabit Abdellah, Geb: 1-7-1961
Opgegroeid in Marokko
Abdel is geboren in Marokko, opgegroeid op het platteland tussen de bergen. Ik heb een goede jeugd gehad. Ik ben gewoon naar school gegaan net als alle andere kinderen. Waar ik opgroeide waren echter geen middelbare scholen. Mijn vader heeft toen besloten naar de grote stad te verhuizen; Tanger. Hier waren betere mogelijkheden om naar school te gaan dan op het platteland.
Ik heb mijn opleiding helaas niet afgemaakt. Omdat we een kolonie van Frankwijk waren kregen we les in het Frans. Ik heb de meeste vakken wel gehaald maar helaas niet alles door omstandigheden afgemaakt. In de jaren 70 was er veel onrust in Marokko. Ik was tegen het regime en ben hierdoor erg in de problemen gekomen. Uiteindelijk ben ik naar Nederland gevlucht. Mijn ouders waren hier toen al.
Naar Nederland
Ik was 20 jaar toen ik Nederland aankwam. Toen heb ik een paar maanden de tijd genomen om tot rust te komen en weer van het gezelschap van mijn ouders te genieten. Ik heb eerst een verblijfsvergunning gekregen voor een aantal maanden.
Omdat mijn ouders hier waren kreeg ik elk jaar een nieuw visum voor een jaar. Na 3 jaar is dit een permanente verblijfsvergunning geworden.
Harde werker
Ik ben toen gaan werken bij een deftig restaurant in Wassenaar, als hulpkok. Het was mijn eerste baantje in Nederland. In de jaren die volgden heb ik allerlei baantjes gehad, in de schoonmaak, in de kassen van het Westland, zowel groenten als de bloemen. Noem het maar op ik heb heel veel werk ervaring. In 1998 werd ik werkloos maar waren er Melkert banen. Ik ben toen als straat reiniger aan de slag gegaan. Dit heb ik 23 jaar gedaan!! Op 11 Juni 2021 ben ik echter op staande voet ontslagen door omstandigheden , waar ik liever niet op in ga.
Problemen
In de jaren dat ik hier woonde ben ik getrouwd geweest en heb ik drie mooie kinderen op de wereld gezet. We hebben fijne jaren gehad en waren een normaal gezin met elkaar. Helaas heeft ze mij dit jaar per brief laten weten van mij te willen scheiden, ik ben hier best de kluts van kwijt geraakt en heb toen een ticket naar Marokko geboekt. Ik moest echt even nadenken over wat me was overkomen en wilde geen domme dingen doen. Ik was boos op mijn vrouw. Na een week in Marokko dacht ik: ‘wat ben ik nou eigenlijk aan het doen’, ik moet terug naar Nederland om mijn zaakjes te regelen. Helaas was dit door Corona niet mogelijk. De grenzen waren dicht en ik ben uiteindelijk 6 maanden in Marokko geweest.
Lees verder onder de foto.
Terug naar Nederland
Op 6 Augustus dit jaar ben ik terug gekomen naar Nederland. Om 11u ‘s morgens kwam ik op Schiphol aan met mijn tassen. Mijn jongste zoon belde me toen dat ik niet meer welkom was thuis. Die avond kwam ik bij Centraal Station aan in Den Haag. Ik had geen plek om naar toe te gaan en raakte toen wel in paniek want ik had er niet bij stil gestaan dat ik dakloos terug zou komen in Nederland. Ik heb toen de hele nacht rondjes gelopen en wat in bushokjes gezeten.
Noodplek bij mijn zus
De volgende ochtend ben ik naar mijn oudste zus gegaan. Ze heeft mij binnen gelaten. Ik was wel voor even welkom maar niet om te komen wonen. Na een paar dagen ben ik naar het daklozenloket gegaan. Hier hebben ze mij niet direct geholpen en ze hadden heel veel vragen voor mij. Ik heb toen via via een begeleider gekregen die mij heeft geholpen in het proces om een uitkering en postadres te krijgen.
Bij mijn zus was het na 3 maanden niet zo gezellig meer. Ik heb in de periode ook een aantal keer buiten moeten slapen omdat er daar eigenlijk geen plek was voor mij.
Het Lozerhof
Dezelfde begeleider wees mij toen op de openstelling van Het Lozerhof. Daar ben ik mij op 5 November komen melden voor een bed. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik in de opvang zit. Ik ben erg dankbaar dat ik hier een plek heb gekregen. Ik moet er niet aan denken om buiten te slapen, en zeker niet met dit weer. Deze plek is zeker niet ideaal. Soms proberen mensen ruzie te zoeken. Ik hou daar niet van. Gelukkig zijn er ook heel veel fijne mensen die hier wonen. Ik ben ook erg dankbaar voor de begeleiding. De mensen zorgen goed voor ons. Ik hoop dat ik, als deze locatie sluit ergens anders zal worden opgevangen.
Op dit moment ben ik op zoek naar werk. Ik denk dat dat mijn enige kans is om een huisje te vinden. Wat mijn dromen zijn? Ik heb geen bijzondere wensen. Ik mis het om een baan te hebben, en mee te mogen doen. Verder wil ik graag een eigen plek, een huisje waar ik rustig kan leven. Het Straat Consulaat spreekt om samen te gaan kijken of we ergens een baantje kunnen regelen.
Foto: Eveline van Egdom.
