Verhalen uit de permanente winteropvang
Na jaren van strijd is het in Den Haag eindelijk voor elkaar. We hebben sinds 4 november 2021 een permanente winteropvang voor iedereen! Een fijne plek waar de mensen 24 uur per dag mogen verblijven gedurende de komende maanden. Wie zijn de mensen eigenlijk die op straat moeten overleven en alleen de opvang in kunnen bij vorst? Wat is hun achtergrond? Wat is hun verhaal? Hoe is het zo gekomen dat zij in deze noodsituatie zitten?
De komende weken gaan we jullie voorstellen aan een aantal van deze mensen.
Wij spraken met: Frederic Hendrik Burkie, 02-02-1950.
Een echte Hagenaar
Fred is 71 jaar, geboren in Loosduinen te Den Haag en had een hartikke goed leven! Vooral in zijn jonge jaren heeft hij erg genoten. ‘Ons gezin bestond verder uit twee broers en één zus en we hebben een prima band met elkaar. Mijn moeder is 26 jaar geleden helaas overleden.’
Werken in de zorg
Als studie heb ik een verplegersopleiding gedaan. Mijn eerste baantje was hier in het Lozerhof!! Het was toen nog een verpleeghuis voor vooral dementerende ouderen en heb hier uiteindelijk 10 jaar gewerkt. Wel gek, ik ben hier 42 jaar geleden begonnen aan mijn carrière en nu zit ik hier door omstandigheden helaas weer.
Het werk in de verpleging beviel mij zo goed dat ik uiteindelijk in de meeste verpleeghuizen in Den Haag wel een baantje heb gehad. Tot mijn 65e heb ik dit werk met heel veel plezier mogen doen waarna ik met pensioen ben gegaan. Niet omdat ik dat graag wilde maar omdat het moest.
Leuk leven gehad
Ik heb 41 jaar lang samengewoond met mijn partner. We zijn nooit getrouwd geweest en hebben ook geen kinderen gekregen. We hebben een fantastisch leven gehad samen en zijn veel op reis geweest. We waren echte levensgenieters.
Ellende
Mijn partner is helaas vier jaar geleden plotseling overleden. Ik ben hierdoor behoorlijk van de leg geweest en had nergens zin meer zin in. Het enige wat ik nog had was mijn kat, die zit nu in een pension. Ik wilde geen nieuwe partner meer maar kwam toch weer iemand tegen. Het is nu drie jaar geleden dat ik opnieuw ging samenwonen met iemand. Deze persoon zou wel voor mijn administratie gaan zorgen en mijn rekeningen betalen. Hier heb ik geen goed aan gedaan. Ik heb daar nu enorm veel spijt van. Op een gegeven moment stond er een deurwaarder en de woningbouw aan de deur met de boodschap dat er al maanden geen huur was betaald. Zij hebben toen beslag gelegd op mijn woning en mijn spullen. Ik voelde me toen echt verschrikkelijk klote. Je weet niet wat je overkomt. Ben helaas als 69-jarige gigantisch in de maling genomen door iemand die ik in huis heb genomen. Ik voel me daar nog steeds rot over. Deze persoon heeft mijn leven kapot gemaakt.
Dakloos
Toen ik mijn huis uit werd gezet was ik voor het eerst in mijn leven dakloos. Op 70 jarige leeftijd. Ik ben toen naar het daklozenloket gegaan en moest daar mijn hele verhaal doen. Hier werd mij verteld dat alles vol zat en ze niets voor mij konden doen. Ik heb toen nog een tijdje hier en daar bij kennissen geslapen maar dit voelde niet goed. Ik heb er toen voor gekozen om op straat te gaan slapen.
Mijn familie heeft me toen als vermist opgegeven en uiteindelijk is het mijn oudste broer gelukt om mij te vinden. We hebben toen gesproken met elkaar en hij heeft me geholpen om weer naar het daklozenloket te gaan. Helaas konden ze nog steeds geen plek voor mij regelen. Ik ben toen wel op een wachtlijst gezet. We hoorden toen ook van het bestaan van de dagopvang van het Leger des Heils in de Wagenstraat. Hier mocht ik dagelijks naar binnen van 8.00 uur ‘s morgens tot 22.00 ‘s avonds. In de avond ging ik naar het einde van de Wagenstraat. Daar stonden wat bankjes. Hier heb ik wekenlang ‘s nachts wat om mij heen gekeken, slapen lukte niet.
Op een dag kwamen er twee agenten die aan mij vroegen wat ik op dat bankje deed op dat tijdstip. Ik vertelde toen dat ik dakloos was en op een wachtlijst stond. Deze agenten schrokken zich wezenloos en konden het niet begrijpen dat een man van 72 jaar op een wachtlijst staat voor een bed. Ze hebben mij toen nog warme koffie en een tosti gebracht.
Het Lozerhof
‘Begin November kreeg ik te horen dat het Lozerhof open ging. Dit nieuws was onwerkelijk en geweldig. Ik ben hier nog steeds ontzettend blij mee. Een warm bed, eten, drinken en gezelligheid. Ik heb het hier prima naar mijn zin. Het is echt geweldig dat er een extra opvang open is gegaan.’ Fred heeft een grijns van oor tot oor als we het over deze plek hebben. ‘Als ik terug denk dat ik eerst buiten lag word ik niet goed. Ik heb het vol gehouden maar als het nog een paar weken langer had geduurd was ik misschien wel dood geweest.
Hoe nu verder
Op dit moment heb ik een begeleider bij het Leger de Heils die druk bezig is voor mij. Het is mij onduidelijk wat ze precies allemaal aan het doen is maar ik weet dat ze haar best doet voor me. Er is mij inmiddels een vervolgplek aangeboden op een andere locatie. Daar denk ik nog over want ik heb ook een fijn gesprek gehad met mijn broer die misschien ergens woonruimte kan regelen. We houden de moed erin!
Foto: Eveline van Egdom
