‘Met regen, met sneeuw… iedere dag moesten we naar buiten…’

Joy, belangenbehartiger bij het Straat Consulaat, zwaait vrolijk de deur open: ‘ik kom je dag zeggen Abdul, ik ga er van door.’ Er volgt een stevige omhelzing met uitbundig schoudergeklop. Abdul vertelt over de nieuwe woning die hij misschien binnenkort krijgt. ‘Ooh dan kom ik bij je eten!’ lacht Joy. Met gespeelde verontwaardiging herinnert Abdul haar eraan dat hij haar al eens uitgenodigd heeft, maar dat ze niet is gekomen. ‘Ik ga voor jou lekker Turks eten koken’, had hij toen beloofd. En hij vervolgt uitdagend: ‘maar sindsdien… geen bericht, geen video call, nada.’ Hij lacht. ‘Ik verheug me er op’, zegt Joy. ‘Ik ga een datum prikken. Ik zie je!’ Als ze weg is zegt Abdul: ‘Zij is echt bijzonder. Zij is echt een kanjer!’

Abdul leerde Joy kennen in juni 2020 terwijl hij in de nachtopvang van het Leger des Heils verbleef, toen nog op de Binckhorstlaan 115. ‘Ik weet het nog goed’, vertelt hij. ‘Het was een warme dag. Joy had gevraagd of ik mee wilde doen aan de vergadering. Er was pizza. Ik zag een heleboel nieuwe gezichten. Als ik niemand ken, dan ben ik echt heel stil. Ik observeer. Ik kijk hoe iemand praat, hoe iemand doet. Ik lees hun gezichten, zeg maar. Ik bedenk wat er in hun hoofd omgaat. Toen mijn beurt kwam, ging ik echt heel veel stotteren.’ Abdul lacht verlegen. ‘Ik dacht, een vergadering is niks voor mij, maar ik ben doorgegaan, voor de jongens.’

Gevlucht

Op 14 februari 2019 werd Abdul door zijn vader het huis uitgezet. Abdul kon nergens heen. Hij heeft in Nederland geen familie. ‘Ik noem mezelf Lone Wolf’, vertelt hij. In 2014 vluchtte Abdul samen met zijn vader vanuit Koeweit naar Nederland. Hij zwijgt even. ‘Mijn moeder bleef daar. Ze hielden nog wel van elkaar. Twee jaar na onze vlucht overleed ze. Mijn oudere zus (35) is getrouwd en woont in Koeweit. Mijn oudere broer (34) woont in Thailand en is daar eind 2022 getrouwd met een Thaise vrouw. We video bellen met elkaar. Ik wil ze heel graag opzoeken.’

Abdul denkt dat zijn vader geworden is, zoals hij is, door het leger. ‘Hij staat bekend als de dictator van de familie’, vertelt hij. ‘Ik moest altijd precies doen wat mijn vader zei. Deed ik dat niet, dan was het huis te klein. Mijn vader gaf mij helemaal geen vrijheid. Ik mocht niet kickboksen. Ik mocht geen vriendinnetje hebben. Het enige wat hem interesseerde was geld verdienen, dat was OK.’ Toch werd juist dat de aanleiding voor het conflict dat Abdul op straat deed belanden.

Op straat

‘Ik kreeg een baan bij C&A’, vertelt hij. ‘Van 2015 tot 2019 liep ik al op dezelfde schoenen. Ik dacht: “Boy, if I get paid, I am going to buy new shoes, immediately”. Dus ik kocht nieuwe schoenen. Ze waren niet echt prijzig, 85 euro, maar mijn vader zag ze wel als heel prijzig. Hij zag de bon en werd helemaal gek. Hij had ontdekt dat ik op kickboksen zat, dat ik geschorst was van school vanwege een ruzie, dat ik een vriendinnetje had, en nu dus dat ik van mijn eigen geld nieuwe schoenen had gekocht.’ Het conflict escaleerde. Tien dagen later stond Abdul op straat.

“Ik kwam terecht in de nachtopvang van het Leger des Heils. Iedere dag om 17.00 uur mocht ik naar binnen en iedere ochtend om 8.00 uur moest ik er weer uit. Ik en alle zeventien andere jongens. Zomer, winter, met regen, met sneeuw… iedere dag moesten we naar buiten…’ Abdul zat in Zoetermeer op MBO Rijnland en deed de opleiding Verkoop & Retail. Hij was de enige die in de nachtopvang verbleef en naar school ging.

A nightmare

‘Van 9.30 tot 15.00 uur had ik les’, vertelt hij. ‘Op school maakte ik ook gelijk mijn huiswerk. Terug in Den Haag ging ik altijd eerst een uur naar Basic Fit om te sporten en om daar te douchen, want de douche van de nachtopvang…’ Hij rilt als hij eraan terugdenkt. ‘Oeiii, ik krijg flashbacks. Nee, dat ga ik niet vertellen! Boy, it was a nightmare. Damn.’

Rond 17.30 uur ging hij de nachtopvang weer in. ‘Wat doen de anderen de hele dag op straat?’, vroeg hij zich af. ‘Als ik ’s morgens naar school vertrok en om keek, dan zag ik ze onder het afdak van het Daklozenloket staan roken. Daar komt niet veel goeds van, I have to do something’, dacht hij. ‘Toen ik tijdens de vergadering hoorde dat Joy wilde proberen om ervoor te zorgen dat de nachtopvang 24/7 open zou gaan, greep ik dat idee met beide handen vast ’, vertelt Abdul. Hij krijgt pretlichtjes in zijn ogen. ‘Ik zag het als een kans om niet alleen voor mezelf, maar voor alle jongens iets te veranderen.’

Het was fun

Bevlogen ging hij aan het werk. ‘Er volgden vijf maanden non stop vergaderen en heel veel gesprekken met de wethouder’, zegt Abdul. ‘Jenny van de Pas, van het Leger des Heils, gaf ook veel goede adviezen’, benadrukt hij. ‘Ze was voor mij als een moederfiguur. Ze luisterde heel goed. She was the best. En Joy en de dames natuurlijk, Sylvana en Vaish. Zij waren als zusjes voor mij. We kregen aandacht van de media. Op 10 oktober, de internationale dag tegen dakloosheid, protesteerden we bij de Tweede Kamer. We hebben veel druk uitgeoefend op de burgemeester, toen nog mevrouw Krikke. Het was fun’, herinnert hij zich. En hij herhaalt: ‘Yeah, it was fun!!’

Wat het vrijwilligerswerk bij het Straat Consulaat voor hem betekende? ‘Wij zijn één’, zegt hij stellig. En hij licht toe: ‘Voordat ik bij het Straat Consulaat kwam, was ik een Lone Wolf. Ik werk liever alleen, altijd. Dat was al zo op de middelbare school, dat is ook zo bij kickboksen en in de beveiliging, waar ik nu werk. Ik werk altijd liever alleen. Maar toen ik bij het Straat Consulaat kwam, hoorde ik “geen zorgen, wij gaan je helpen”, “wij zijn met jou”, “wij staan achter jou”, “wij gaan samenwerken”. En wat ik heb gezien, is dat, als je samenwerkt, dat jouw proces dan veel sneller gaat.’

Samenwerken

Die omslag was niet één, twee, drie gemaakt, vertelt Abdul. ‘In het begin, in de eerste weken, was het moeilijk.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, nee, nee, I am a Lone Wolf, you know? Ik hield vast aan mijn pride, weet je. I am a Lone Wolf. I can do it alone. I don’t need your help. I am a Lone Wolf. Maar daarna dacht ik van, ja, je bent een Lone Wolf, maar je bent geen Hulk ofzo…’ En lachend voegt hij er aan toe: ‘en toen ging ik samenwerken.’

Abdul vervolgt: ‘En hoe meer je samenwerkt, hoe meer je nieuwe dingen leert. En hoe meer connecties je maakt met andere mensen, hoe groter je netwerk wordt en hoe meer mensen naar je luisteren en het met je eens zijn of tips geven of zeggen hoe je het beter kan doen… Samenwerken heeft van mij een betere persoon gemaakt. Een betere versie van Abdul. Laat ik het zo zeggen. Ik had het gevoel dat ik niet alleen was. Het gaf me ook een gevoel van veiligheid.’

De intensieve lobby bleek succesvol. ‘Het was 31 oktober 2020. Joy belde me op school. Ik had nog een laatste les. “Abdul, vanaf vandaag is het 24/7”, zei ze. Ik was zooo blij! Ik schreeuwde het uit. De hele school dacht, what the fuck is hier aan de hand? Maar, echt, als ik vleugels had gehad, dan was ik gaan vliegen.’

Real warrior

Op 2 september 2021 kreeg Abdul van de burgemeester een jeugdlintje uitgereikt. ‘Eigenlijk vond ik dat ik dat niet verdiende’, zegt hij. ‘Voordat ik vrijwilliger werd bij het Straat Consulaat was Sylvana al aan het strijden voor 24/7 opvang voor jongeren. She is the real warrior.’ En hij besluit: ‘zonder Joy en de dames was het nooit gelukt.’

Na de 24/7 regeling volgden nieuwe acties. Met hulp van de brandweer werd het gebouw onveilig verklaard. De opvang voor jongeren verhuisde naar Loosduinen. De locatie aan de Binckhorstlaan werd gesloten. Abdul maakte de verhuizing niet meer mee. ‘4 februari 2021 kreeg ik via het Leger des Heils een eigen huisje. Sindsdien woon ik daar, samen met goudvis Lenny. Ik heb mezelf beloofd, ik ga niet terug naar mijn vader zonder het uniform van de Koninklijke Marechaussee.’

Tekst: Camie van der Brug
Foto: Eveline van Egdom